Blog

Blog 8; Shoppen op doktersadvies

Vandaag trainen we in de bossen van Dishoek. Het is super mooi weer en het zonnetje kriebelt op mijn armen. Heerlijk! Vanaf de parkeerplaats lopen we eerst een heel stuk de bossen in en ik krijg weer onwijs veel last van mijn kuiten. Bijzonder vervelend! Ik vind de trainingen met Joyce over het algemeen leuk, maar die pijn is niet grappig. We doen daarom wat oefeningen om mijn enkels en kuiten soepel te krijgen en Joyce krijgt het vermoeden dat mijn kuitspieren te kort zijn door het jarenlang lopen op hakken. Dat klinkt plausibel. De enige momenten dat ik op platte schoenen loop is tijdens de training en als ik naar een pretpark ga.

Wat een verrassing; in plaats van heel veel extra oefeningen en nog meer sporten mag ik lekker gaan shoppen. Op zoek naar nette platte schoenen die ik tijdens mijn werk ook aan kan. Dat is nog eens leuk huiswerk!

Strompelend kom ik aan het eind van de training terug bij de auto. Ik denk dat we klaar zijn er wil de auto opendoen als Joyce zegt; ‘Kom maar eens even zitten!’ Iedereen die wat zwaarder is weet dat het geen pretje is om op de grond te gaan zitten en dat met name het opstaan er lachwekkend uit ziet (voor anderen dan tenminste). Toch luister ik braaf en we doen nog wat rek en strek oefeningen liggend in het gras met het zonnetje op onze toet. Eerlijk is eerlijk; het is heerlijk!

Mijn nieuwe favo food!

Scrambled eggs de luxe
Echte verwennerij als ontbijt of lunch; scrambled eggs (2), gerookte zalmsnippers, halve avocado in stukjes, snoeptomaatjes en eventueel wat zachte geitenkaas. De combinatie is super lekker, heel voedzaam én het is een makkelijke manier om wat extra groente binnen te krijgen. Je kan er gerust 100 tot 150 gram snoeptomaatjes in verwerken. Jummie!

Paprika met humus
De humus kan je natuurlijk het beste zelf maken, maar voor het gemak kan je hem ook prima in de winkel kopen. Let alleen even op dat er geen suiker is toegevoegd. Nergens voor nodig. Ik heb zelf altijd de houmous van Food Friends Fun van de Jumbo of de humus van de Lidl. Beiden suikervrij en erg lekker!
Neem een hele paprika en snijd deze in reepjes. Dip deze in de houmous. Eventueel met een snufje cayennepeper of komjn erover. Lekker tussendoortje!

De 0-meting

In mijn vorige blog vertelde ik jullie over de 0-meting. Er zijn natuurlijk verschillende manieren om te zien of je vooruit gaat. Zelf probeer ik betere vriendjes te worden met de weegschaal, maar Joyce legt me uit dat dit niet altijd handig is. Spieren schijnen zwaarder te zijn dan vet. Zo kan de weegschaal aangeven dat je zwaarder wordt, terwijl je toch goed bezig bent. Verwarrend allemaal hoor!

Gelukkig hoef ik het dus niet allemaal zelf te bedenken. Tot nu toe gaan de kilo’s er braaf af, maar als ik dus meer spiermassa krijg dan kan het goed zijn dat ik weer wat zwaarder word. Dat zou voor mij normaal direct een moment zijn om het bijltje er bij neer te gooien; “zie je nou wel… ik kan het toch niet…” Door de begeleiding en educatie van Joyce vertrouw ik erop dat ik dat moment ook goed doorkom.

Voor de 0-meting neemt Joyce een soort nijptang mee. Ik mag mijn shirt uittrekken en heel gemeen knijpt ze in mijn huidplooien. De getallen die daar uit komen zeggen mij niet zoveel, maar Joyce kan hiermee mijn vetpercentage heel nauwkeurig meten.

Over een week of vier gaat ze deze opnieuw meten en wat de weegschaal dan ook zegt; dan zal mijn vetpercentage in ieder geval zijn afgenomen (hoop ik dan toch maar)

Na de meting gaan we aan de slag voor de tweede training. We gaan iets minder fanatiek van start dan de vorige keer, om te zorgen dat ik het langer kan volhouden. In het park doen we allerlei looptechnieken; reuzenstappen, ministapjes en lopen met balast. Dat laatste was erg grappig. Met een soort elastieken band om mijn middel hangt Joyce achter me als ballast en mag ik mijn best doen om toch vooruit te komen. Dit soort oefeningen en andere krachtoefeningen vind ik eigenlijk best wel leuk.

Doordat Joyce de eerste keer goed heeft gekeken wanneer ik last krijg past ze de oefeningen dit keer aan. Hoewel ik aan het eind van de les afgepeigerd ben, heb ik geen pijn… en dat is fijn!

Yes! 102.9!! 😊 Je kan je afvragen hoe blij je moet zijn met een gewicht van drie cijfers voor de komma, maar voor mij betekent het dat er al 4,8 kilo af is. Een dikke YES dus!

Op 10 april stond ik voor het eerst in lange tijd weer op de weegschaal en schrok ik van het resultaat. Natuurlijk voelde ik mezelf steeds iets dikker worden… maar 107.6…. dat is een getal dat ik nooit meer wil zien. Ik heb toen besloten om serieus aan te slag te gaan richting een gezonder lijf en meer energie.

De eerste paar weken heb ik zelf al het een en ander geknutseld aan mijn eten en drinken. Sinds ik vorige week met Joyce gestart ben kijkt zij ook met me mee. Trouw stuur ik iedere dag door wat ik die dag heb gegeten en gedronken. Het is superfijn om dan berichtjes terug te krijgen; de ene keer een complimentje, de andere keer een tip over hoe het nog beter kan.

Dat het niet gezond is om dagelijks een fles frisdrank leeg te maken snapt iedereen. Maar hoeveel groenten je nou precies moet eten, wat de goede verhouding is tussen eiwitten en koolhydraten, tips voor het avondeten en gezonde tussendoortjes; dat is precies waar ik Joyce voor heb! Ik ben niet aan het diëten, maar wel op zoek naar een gezondere levensstijl die bij mij past.

Een van mijn valkuilen is teveel nadenken over eten. Ik kook graag en krijg al trek bij de gedachte aan eten (ja ook als ik net heb gegeten). Door nu een weekmenu te maken, dit voor te leggen aan Joyce en vervolgens mijn boodschappen te bestellen (dankjewel JUMBO!) hoef ik veel minder met eten bezig te zijn. Ik hoef niet na te denken over wat ik vanavond ga eten, want dat heb ik afgelopen weekend al bedacht.

Vanmiddag komt Joyce voor de tweede keer. We gaan een 0-meting doen waarbij ze onder andere mijn vetpercentage gaat meten. Ik geloof niet dat ik dat wil weten, maar vooruit… het wordt vast leuker als ik dat % steeds lager zie worden.

Gaandeweg de middag kreeg ik steeds meer kriebels in mijn buik; wat zou Joyce allemaal bedacht hebben? Zou ik het wel kunnen? Zou het leuk zijn?

We hebben afgesproken dat Joyce bij mij thuis komt, zodat ze me ook tips kan geven over wat ik kan doen als ik alleen ben. Enerzijds is dat fijn, anderzijds maakt dat het ook wel extra spannend. Wat nou als we naar buiten gaan en iedereen me bezig ziet? Het is grappig om anderen te zien hobbelen, maar om zelf het lijdend voorwerp te zijn….

Gelukkig beginnen we met wandelen. Dat hobbelt niet zo en ziet er redelijk normaal uit. Joyce stelt voor om redelijk door te stappen en dat lijkt goed te lukken. Tot ik na een paar minuten al last krijg van mijn kuiten en mijn schenen. Normaal loop ik de hele dag op hakken op een iets lager tempo en flink doorlopen op sportschoenen valt vies tegen. Toch laat ik me niet kennen en loop ik braaf mee tot het huilen me nader staat dan het lachen. Ik had gedacht dat ik last zou hebben van mijn conditie maar dat het gewoon echt pijn zou doen is niet grappig. Zit het tussen mijn oren? Is het de spanning? Ik weet het niet, maar het doet echt zeer.

Joyce ziet dat ik last heb en geeft me tips over het afrollen van mijn voet. Dat helpt op dit moment niet meer, de pijn is al te heftig. Wel vind ik het fijn om te horen dat ze me kan helpen een betere looptechniek te krijgen. Volgende keer gaan we iets rustiger van start, zodat ik minder snel last heb en het langer vol kan houden. We gaan door met rek en strekoefeningen in het park. Gelukkig loopt er niemand, want het ziet er vast heel grappig uit. Zo in het zonnetje een beetje gekke bewegingen maken is best leuk. Intussen legt ze me uit dat haar trainingen bestaan uit een deel cardio, kracht en flexibiliteit en dat ze me tussen de trainingen door ook gaat ondersteunen via de app om me in beweging te houden.

Als mijn spieren een beetje tot rust zijn gekomen gaan we verder. We maken reuzestappen waarbij alle spieren tot in mijn billen gebruikt worden, we trekken onze knieën op tot onze neus terwijl wel lopen én we lopen een stuk achteruit. Joyce legt uit wat ik zou moeten voelen en geloof me; ik heb het gevoeld!

We zijn een goed half uur buiten geweest en ik voel me gesloopt. Terug thuis vraag ik Joyce of ze ook nog leuke oefeningen heeft. Zo door het park beulen zal ik onder begeleiding braaf doen, maar ga ik echt niet een paar keer in de week in mijn uppie doen. Gelukkig zijn er ook oefeningen die ik thuis kan doen terwijl ik lekker Netflix kijk. Afleiding werkt!  Ik vraag me hardop af hoe ik alle oefeningen moet gaan onthouden, maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Joyce gaat me via de app begeleiden en instrueren welke oefeningen ik hoe vaak moet doen. Alleen het feit dat ik daar zelf niet over hoef na te denken maakt het al makkelijker.

Hoewel ik spierpijn heb en blij ben dat ik straks op de bank kan ploffen kijk ik stiekem toch uit naar de volgende les.

Als ik eenmaal een beslissing heb genomen dan ga ik er wel helemaal voor. Ter voorbereiding op mijn eerste sportles met Joyce probeer ik alvast wat actiever te worden. Op een mooie zonnige dag heb ik de fiets gepakt om naar een Paasbrunch toe te fietsen. Mijn fiets en mijn billen wisten niet wat hen overkwam! De 30 kilometer die ik die dag gefietst heb is denk ik meer dan in het hele afgelopen jaar bij elkaar dus mijn spieren moesten misschien even wennen. Gek genoeg voelde het na afloop wel fijn. Ik snap dat 30 kilometer ineens een beetje teveel van het goede is, maar het geeft wel een voldaan gevoel. Wie weet ga ik in het vervolg wel wat vaker de fiets pakken.

Een van de andere aandachtspunten is het eten. Ik hou zo ontzettend veel van lekker eten én ben ook wel een beetje van mijn gemak. Ik ben de hele dag onderweg en niets is zo vies als een paar kleffe boterhammen tussen de middag. Meestal neem ik daarom niets mee en zie ik wel wat ik tijdens de dag eet; lekker broodje, even lunchen tijdens een werkoverleg, een frikandelbroodje…. Lekker hoor! Als ik naar de hele dag kijk dan denk ik dat daar de meeste winst te behalen valt. Omdat ik weet dat ik het echt niet ga volhouden om iedere dag een gezonde lunch te maken en mee te nemen ga ik voorlopig shaken. Makkelijk én toch al een stuk beter dan wat ik tot nu toe naar binnen werkte.

Het is grappig om te merken dat alleen het maken van de eerste afspraak met Joyce al invloed heeft op mijn doen en laten. Ze heeft nog niet zo veel gedaan en toch al wel wat betekend! Ik vind het erg spannend straks de eerste training. Aan de ene kant kijk ik er naar uit, aan de andere kant vind ik het eng… wat zou ze wel niet van me denken met mijn uithoudingsvermogen van een slak?

De weegschaal was vandaag trouwens al iets aardiger; van 107,4 kilo een paar weken geleden naar 104,9 kilo vanmorgen.

De eerste stap

Het zonnetje schijnt al lekker en daarmee is het terrasjesseizoen weer begonnen. Ik denk lekker te gaan zitten en merk dat ik nog maar net tussen de leuningen pas. Shit… ben ik nou toch weer aangekomen?

Voor mijn zwangerschap (10 jaar geleden) was ik al niet superslank, maar ik bleef altijd netjes onder de 80 kilo. Dat was ook mijn magische grens; die zou ik absoluut niet voorbij gaan. Na de bevalling bleef ik hangen rond de 85. Ach, wel prima ook. Ik houd nu eenmaal van lekker eten en de magische grens rekte ik op naar 90 kilo. Nadat ik klem zat in de terrasstoel heb ik de weegschaal uit het stof gehaald; 107.4 kilo! Oeps! Het begint me ook steeds meer te irriteren. Ik ben minder flexibel, schoenen strikken kost soms al moeite en mijn lijf zit me gewoon in de weg.

Ik loop met mijn zoon door een speelpark en dan vind ik het leuk om ook lekker mee te spelen. Hij vraagt me om mee te gaan op een megaluchtkussen. Helaas.. geschikt voor mensen tot 85 kilo. “Vroeger” durfde ik nog wel eens te smokkelen. Als ik dan een paar kilootjes zwaarder was dan ging ik er alsnog op. Niemand die ziet of je 84 of 86 weegt. Maar nu ben ik overduidelijk veel te zwaar en durf ik er dus ook niet op. Dit soort momenten zijn erg confronterend.

Voor iemand die wel van eten houdt en niet van sporten is het best een uitdaging om hier iets mee te doen. Ik voel me moedeloos en heb er weinig vertrouwen in dat er een slanke versie van mezelf bestaat. Ik heb allerlei sporten geprobeerd en word nergens echt blij van. Ik hou niet van rennen, ben bang voor ballen en heb een broertje dood aan de sportschool. Ik weet nog goed hoe superenthousiast ik na de bevalling een abonnement nam op de sportschool. Nou.. ik geloof dat ik donateur was in plaats van lid. Zonde van het geld!

Intussen hoor ik Joyce wekelijks enthousiast vertellen over haar werk. Dat ze haar trainingen aanpast aan wat iemand aankan, dat ze je aanmoedigt en een stok achter de deur is om toch echt aan de slag te gaan. Niet alleen Joyce is zo enthousiast, ook van haar klanten hoor ik alleen maar positieve verhalen; meer uithoudingsvermogen, slanker, lekkerder in hun vel… Ik vind het doodeng en toch ga ik het doen. Ik ben er helemaal klaar mee om zo zwaar en log en sloom te zijn en ga samen met Joyce op zoek naar een fittere versie van mezelf. Hoe slank die uiteindelijk wordt weet ik nog niet. Mijn eerste doel is om weer onder de 100 kilo te komen én om het sporten leuk te vinden. Dat laatste wordt misschien nog wel de grootste uitdaging. Een paar kilo kwijtraken kan iedereen, maar sportiever leven en de juiste keuzes maken en daardoor fit blijven……. Dat wordt een avontuur.