Blog

De eerste stap

Het zonnetje schijnt al lekker en daarmee is het terrasjesseizoen weer begonnen. Ik denk lekker te gaan zitten en merk dat ik nog maar net tussen de leuningen pas. Shit… ben ik nou toch weer aangekomen?

Voor mijn zwangerschap (10 jaar geleden) was ik al niet superslank, maar ik bleef altijd netjes onder de 80 kilo. Dat was ook mijn magische grens; die zou ik absoluut niet voorbij gaan. Na de bevalling bleef ik hangen rond de 85. Ach, wel prima ook. Ik houd nu eenmaal van lekker eten en de magische grens rekte ik op naar 90 kilo. Nadat ik klem zat in de terrasstoel heb ik de weegschaal uit het stof gehaald; 107.4 kilo! Oeps! Het begint me ook steeds meer te irriteren. Ik ben minder flexibel, schoenen strikken kost soms al moeite en mijn lijf zit me gewoon in de weg.

Ik loop met mijn zoon door een speelpark en dan vind ik het leuk om ook lekker mee te spelen. Hij vraagt me om mee te gaan op een megaluchtkussen. Helaas.. geschikt voor mensen tot 85 kilo. “Vroeger” durfde ik nog wel eens te smokkelen. Als ik dan een paar kilootjes zwaarder was dan ging ik er alsnog op. Niemand die ziet of je 84 of 86 weegt. Maar nu ben ik overduidelijk veel te zwaar en durf ik er dus ook niet op. Dit soort momenten zijn erg confronterend.

Voor iemand die wel van eten houdt en niet van sporten is het best een uitdaging om hier iets mee te doen. Ik voel me moedeloos en heb er weinig vertrouwen in dat er een slanke versie van mezelf bestaat. Ik heb allerlei sporten geprobeerd en word nergens echt blij van. Ik hou niet van rennen, ben bang voor ballen en heb een broertje dood aan de sportschool. Ik weet nog goed hoe superenthousiast ik na de bevalling een abonnement nam op de sportschool. Nou.. ik geloof dat ik donateur was in plaats van lid. Zonde van het geld!

Intussen hoor ik Joyce wekelijks enthousiast vertellen over haar werk. Dat ze haar trainingen aanpast aan wat iemand aankan, dat ze je aanmoedigt en een stok achter de deur is om toch echt aan de slag te gaan. Niet alleen Joyce is zo enthousiast, ook van haar klanten hoor ik alleen maar positieve verhalen; meer uithoudingsvermogen, slanker, lekkerder in hun vel… Ik vind het doodeng en toch ga ik het doen. Ik ben er helemaal klaar mee om zo zwaar en log en sloom te zijn en ga samen met Joyce op zoek naar een fittere versie van mezelf. Hoe slank die uiteindelijk wordt weet ik nog niet. Mijn eerste doel is om weer onder de 100 kilo te komen én om het sporten leuk te vinden. Dat laatste wordt misschien nog wel de grootste uitdaging. Een paar kilo kwijtraken kan iedereen, maar sportiever leven en de juiste keuzes maken en daardoor fit blijven……. Dat wordt een avontuur.

Zo, weer een heerlijke hete training gehad op de woensdagmiddag!

Wat een plezier om samen te trainen, door het bos, de smalle paadjes over.

Joyce let goed op je! Zorgvuldig zoekt ze de grenzen of van wat ik kan, rekt deze wat op en past de training continu aan, aan het moment.
Hierdoor gaat het in een soepele flow.

Tijdens het sporten met Joyce heb ik nooit het idee dat ik het niet red, echt geen lucht krijg, of neer zal vallen.

Als het zwaar is, moedigt ze mij aan, maar nooit laat ze mij stuk gaan. Ze kent mij al goed. Na de training voel ik mij on top of the world!
Nog wel met een knalrood hoofd, dat kan ook aan mijn nog wat winterse outfit liggen.

Tot volgende week, in een zomers sportpakkie!
Dan vertel ik ook hoe ik mijn eten weer meer in balans heb.

Ja, ik moet er zelf ook aan geloven. De overgang. Is dat erg?? Niet altijd, vaak een kwestie van een nieuwe balans vinden.

Naast de bekende ongemakken (opvliegers, innerlijke onrust, extra haargroei op het lichaam…) kan de overgang ook de nodige extra kilo’s met zich meebrengen.
De oplossing: een nieuw evenwicht vinden tussen je voeding en je energiegebruik.

Deze week vaak aan JOYce gedacht na de training van vorige week vrijdag. Wat een spierpijn in m’n benen!
De locaties waar we sporten wisselen we steeds af, nu weer heerlijk op het strand, in de zon bij de zee. Super om zo mijn weekend te beginnen.

Weer getraind samen met Joyce!

Beste Joyce,

Mijn lijf kwam in opstand
tegen stilstand
en tegen beweging

Mijn hoofd kwam in opstand
tegen teveel doen
en tegen te weinig doen

Mijn gevoel kwam in opstand
tegen rust nemen, nu!
en tegen woeste actie, nu!

Maar ik slaagde er niet in de balans te vinden

En toen zijn Joyce en ik aan de slag gegaan
op zoek naar de gulden middenweg

Joyce is een echte bloedbroeder in lean
Ze observeert waar het gebeurt – op de sportvloer
Ze zoekt daar naar de wortel van het probleem
Ze ontwerpt maatregelen die daarbij passen
En test ze met degene die het probleem heeft

Ik voel de kracht toenemen
Ik voel de energie toenemen
Ik voel de spierpijn toenemen
Ik voel de balans terugkeren

Dank je wel Joyce
Je bent een kei in je vak

Jeroen van Oijen
Widea Groeidetectives

Geweldig hoe de mensen op je letten. In een van mijn groepen in Vlissingen is een dame die precies weet hoeveel paar gymschoenen ik heb en in welke kleur. En iedere les kijkt ze weer en dan roept ze iets over mijn schoenen. Vandaag, na 10 minuten riep ze: hee!! je hebt nieuwe blauwe schoenen! Waarop de andere dames reageerden: nou, nou, dat duurde even…..  Dus ook dit nieuwe paar heeft ze opgeslagen in haar archief 🙂

Balans oefeningen, zo belangrijk voor jong en oud. En helaas wordt daar nog niet zo veel aan gedaan. Wij doen dat iedere week bij de ouderengym. Wanneer je zicht en gehoor achteruit gaat, dan wordt de balans ook minder. Dus trouw doen wij iedere week oefeningen voor de balans: buik- en rugspieren trainen, balanceren op 1 been, op de tenen staan enz.

Dan zeg ik bij een bepaalde oefening: span de buikspieren aan, buig je armen lichtjes opzij en knijp in je billen….
En dan komt er een opmerking van een grote man die ontzettend zijn best doet om zijn balans te bewaren: “hoe kan ik in mijn billen knijpen met mijn armen in de lucht??”

Vandaag – donderdag 26 april –  ben ik op de verjaardag van mijn oudste deelnemer van de gym geweest: Tilly Knuppel. 104 jaar oud!! En nog zo fris en enthousiast als een jongedame. Iedere dinsdag is ze weer van de partij en doet mee als alle anderen met de oefeningen. Ze moppert wel eens dat haar zicht en gehoor minder wordt….. Jeetje, mag dat wanneer je 104 bent!

Op haar verjaardag waren familie en kennissen aanwezig. Kleinzoon met zijn gezin, helemaal uit België. De buurman van 92 die ieder jaar nog zelfstandig naar Italië rijdt en nog meer lieve betrokken mensen. Tante Tilly – zo noemen we haar 🙂 – was helemaal in haar nopjes met de visite. Mooie kleren, nieuwe schoenen en roodgelakte nagels… prachtig!
Van de gymmeiden heeft ze een mooie bos bloemen gekregen en een foto op linnen van haarzelf. Een foto genomen tijdens een gymles waarin tante Tilly op Indonesische Krontjong muziek de bewegingen mocht voordoen.

Ze doet iedere dag trouw haar oefeningen op bed en komt – ook na herstel van haar heupbreuk – trouw naar de gym iedere dinsdag. Een voorbeeld van hoe gezond en vitaal men kan zijn door te bewegen.